मेघसृजन

ती आणि सावल्या ... दुपारचं रणरण ऊन... सभोवार बघेल तिथवरचा प्रदेश उन्हानच व्यापलेला... सगळ्या धरतीला सूर्य असा भाजून काढत  होता. आजूबाजूला सगळी जमीन मोकळी पडलेली. जमिनीच्या भेगा ठळक झालेल्या... आणि अशा  उन्हात तो एकटाच चाललेला काही तरी विचारांच्या धगीन त्याच्या आतल्या कातळावरही लाह्या  फुटत होत्या... स्वप्नांच्या लाह्या... भाजून निघालेल्या... मघाशी ती इकडच आलती, एकटीच...! कुठ दिसना कशी? शामा तिचाच विचार करत चालत होता....  चालत चालत तो बर्याच दूर आलेला. दूरवर पसरलेला माळ  दिसत होता. दूर दूरवर कुणीही  न्हवतं  पण अजूनही ती काही नजरेला पडली नव्हती. 'कुठ गेली असलं ती? इकडच तर आली होती... रोज तर इकडच भेटती आज काय झालं?' विचार करत तो खाली नदीच्या दिशेन निघाला. तरी तिचा पत्ता नव्हता. आत्ता त्याची धडधड वाढली. अस कधी होत नाही... आणि आजच... पूर्ण नदीच्या काठापर्यंत जाऊन आला तरी ती न्हवती... आत्ता मात्र त्याला जाम भीती वाटू  लागली.  'कुठ गेली आसल?' 'येताना तर दिसली आपल्याला आणि आत्ता न्हाय इ...

हुश्श आवरलं एकदाच.... सकाळ पासून मर मर कामं करावी तेंव्हा कुठे थोडा दुपारचा विसावा... नवऱ्याची ड्यूटी साडे सातची, पोराची शाळा साडे आठ, धाकट्या लेकाची साडे नौवाची...! एकएकाचं सगळ आवरून द्यायचं. कुणाचा रुमाल सापडत नसतो, कुणाची पाणी बॉटल, कुणाची पेन्सिल रबर... सगळ्या शोधाशोधीत कमरेची पुरती.... वाट लागते... हे ऐकायला मात्र कुणाला वेळ नाही... असो.. १२ वाजले... म्हणजे अजून धाकट्याला यायला एक तसं आहे... राहिलेला कोट थोडा तरी विणून होईल.... लोकरीची गुंडाळी ठेवलेली... भली मोठी कॅरी बॅग काढली. विणलेला तुकडा बाहेर काढून दोरा बोटाला गुंडाळला आणि सुरु झाल एक सुरी विणकाम... नवी स्टार डिझाईन चांगली जमत होती.. एक ओळ कशीबशी पूर्ण झाली... तोवर दारावर थपथप ऐकू आली... दरवाजा उघडला... पोस्टमन होते.. त्यांनी एक लखोटा माझ्या हातात दिला आणि ते गेले... मी तो लखोटा तसाच ठेवला बाजूला आणि पुन्हा माझं एकसुरी विनण सुरु.. थोड्या वेळानी गाडीच जोर जोरात हॉर्न वजला.. बाळाच्या स्कूल बसचाच हॉर्न असणार... हो तोच होता त्याला घेऊन मी घरात आले... मग काय दोरा लडीला गुंडाळून पिशवी परत टाकली कोपर्यात... आ...

बये तू नसतीस तर, अखंड सृष्टी थिजली असती, एकाच जागी. न मागे, न पुढे, एकाच बिंदूशी…. तुझ्या फाकलेल्या मांड्यातूनच प्रसवली सृष्टीची गती. तुझ्याशिवाय, सुर भासले असते बेसूर आणि रंग बेरंग. कातळ उजाड आणि भाव बंदिस्त गजा आड तुझ्या फाकलेल्या मांड्यातूनच प्रसवला सृजनाचा मोहक प्रदेश. तुझ्याशिवाय कोरी संस्कृतीची पाटी, सुनीसुनी मातीची ओटी. तुझ्याशिवाय, नसता फुलला कर्तृत्वाचा मळा, काळ्या कोकिळेचा  मखमली गळा, कोरड्या पाषाणाला वेदनेचा उमाळा. आदिम कालापासून तुझ्याच मांड्यातून प्रसवतोय, चैतन्याचा वारा चिरंतन जैवधारा. तुझ्याशिवाय, वांझोटी समतेची क्रांती, थिजल्या डोळ्यांना, सपनांची भ्रांती. काळोखाचा गळा चिरून, भेदाची विषमुळी उपटून, घडण्या माणुसकीची उत्क्रांती, हे महायोनी, तू  फाकव मांड्या   अन, घाल कळ उगवू दे क्रांतीसुर्य, प्रज्ञेचा उजेड वाटण्या…..! © मेघश्री श्रेष्ठी-नाईक. रत्नागिरी.   

मैत्रीचा वेल                    निधीने सगळी बॅग व्यवस्थित. भरली. एक्झामसाठी लागणार सगळ साहित्य, पेपर, पेन्सील, कलर पेन्सिल्स, रबर शार्पनर, क्राफ्टबुक, सगळं नीटनेटकं दप्तरात भरलं. आईने टिफीन बॅग तयारच ठेवली होती. १० मिनिटात स्कूलबस येईलच.  सॉक्स, शूज घालून निधी स्कुलबसची वाट पहात थांबली. पों पों हॉर्न वाजवत बस आली. हॉर्नचा आवाज ऐकून निधीची आई बाहेर आली, निधीने जाता जाता आईला बाय बाय केलं आणि पटकन बसमध्ये चढली. शाळेत गेल्यावर सगळे आपआल्या जागी बसले. आज क्राफ्ट अॅण्ड ड्रॉईंगची एक्झाम होती. रूबीना मिस वर्गात आल्या, आल्या त्यांनी मुलांना काही सुचना दिल्या आणि क्राफ्ट साठी एक तसेच ड्रॉईंगसाठी एक असे दोन वेगवेगळे विषय दिले. निधीने आधी ड्रॉईंगच साहित्य वर काढुन ठेवल.            स्निग्धाही आपल्या बॅग मधुन एकेक साहित्य काढू लागली, ‘अरे बापरे, हे काय, तिने तर कलर पेन्सिली आणल्याच नव्हत्या गडबडीत. आता मिस सगळ्यांसमोर ओरडतील, आपल्याला ड...

आमची मस्ती-आमची दोस्ती .         इशान, देवम, शाहीन, गौरी, वेदिका सगळे जण एकत्र जमुन खेळत होते. ही त्यांची नेहमीची वेळ, बिल्डिंगच्या खाली पार्किंगसाठी जी जागा आहे, तिथच जमायचे...