मेघसृजन

कधी कधी सकाळी अंथरुणातून उठावंच वाटत नाही. कुठलंच काम करायला नको दिवस फक्त असाच निवांत असावा...असं वाटणं साहजिक नाही का? दररोज उठून आपण आपलं रुटीन धावपळीचं आणि प्रचंड धकाधकीचं जीवन जगतच असतो. त्यातून एखादा दिवस असा काहीही न करता घालवावासा वाटणं स्वाभाविक आहे. रोजच्या त्याच त्याच कामाचा कंटाळा येणं ही सामान्य बाब आहे. पण, आपल्याला कामाची इतकी सवय झालेली असते की, काहीही न करता कसं बसायचं? हेच कळत नाही. किंवा आपण बसून राहिलो तर अंगात आळस भरेल, शिवाय कामं तर केलीच पाहिजेत ना? त्याला पर्याय नाही असं म्हणत आपण स्वतःला रेटत नेतो. स्वतःवरच कामाची सक्ती करत राहतो. एखादा दिवस असं स्वतःला अजिबात जबरदस्ती न करता मस्त लोळत काढला जाऊ शकत नाही का? खरं तर हा प्रश्न बायकांना विचारायला हवा. कारण, असा एखादा दिवस त्याच्या नशिबी येणं म्हणजे स्वर्गीय सुखच. नाही का! रोजच्या कामातून सुट्टी ही हवीच. आपल्या शरीराला आणि मनालाही. काहीही न करू वाटणं, म्हणजे आपल्या शरीरानं आणि आपल्या मनानं पुकारलेलं बंडच असतं. अशावेळी काहीही न करता राहणं ही अवघड आणि काही करणं ही अवघड अशी द्विधा अवस्था होते आणि ती ठीक आहे.   ...

Image Source : Google खूपच दूरवर आलो नाही का चालत चालत? परत जायला हवं. घर आपली वाट पाहत असेल. कदाचित रूसलंही असेल आपल्यावर लवकर आलो नाही म्हणून. घरचा रुसवा कसा काढावा या कल्पनेतच परतीचा रस्ता पकडला. शोधत शोधत ओळखीच्या वाटा, पोहोचलो एकडाशी आपल्या घराशी. आपलंच घर पण वाटेवरच्या खाणाखुणा खूपच बदलेल्या. ती जुनी गजबज नव्हती, गोंधळ नव्हता. गर्दी वाहत होती, तिला क्षणभरही उसंत नव्हती, धावण्याच्या स्पर्धेत उतरलेली यंत्र कुणासाठी थांबतील? गजबज असली तरी त्यात जीव होता, ओलावा होता, कुठून तरी एक हाक आपल्यासाठीही येईल, कोणीतरी आपल्यालाही ओळख देईल याची खात्री होती. यंत्र का कुणाला ओळख देतात? त्यांना माझ्या घराशी काही देणं-घेणं असण्याचंही कारण नव्हतं. मग कशा-बशा चुकून-माकून राहिलेल्या खाणाखुणांनी बुजरेपणाने दाखवली ओळख. त्याच ओशाळ ओळखींचा आधार घेत पोहोचले घरापाशी.   घर तरी किमान ओळख दाखवेलच अशी आशा होती. शेवटी आपलंच ना ते? दरवाजे होते तसेच, डोळ्यात ओळख लपवून. पूर्वी मी दिसता क्षणी लकाकायचे त्यांचे डोळे. आता डोळे होते, डोळ्यात ओळख होती पण आता त्यात लकाकी नव्हती. थकले होते बहुधा वाट पाहून. त्...