मेघसृजन

हुश्श आवरलं एकदाच.... सकाळ पासून मर मर कामं करावी तेंव्हा कुठे थोडा दुपारचा विसावा... नवऱ्याची ड्यूटी साडे सातची, पोराची शाळा साडे आठ, धाकट्या लेकाची साडे नौवाची...! एकएकाचं सगळ आवरून द्यायचं. कुणाचा रुमाल सापडत नसतो, कुणाची पाणी बॉटल, कुणाची पेन्सिल रबर... सगळ्या शोधाशोधीत कमरेची पुरती.... वाट लागते... हे ऐकायला मात्र कुणाला वेळ नाही... असो.. १२ वाजले... म्हणजे अजून धाकट्याला यायला एक तसं आहे... राहिलेला कोट थोडा तरी विणून होईल.... लोकरीची गुंडाळी ठेवलेली... भली मोठी कॅरी बॅग काढली. विणलेला तुकडा बाहेर काढून दोरा बोटाला गुंडाळला आणि सुरु झाल एक सुरी विणकाम... नवी स्टार डिझाईन चांगली जमत होती.. एक ओळ कशीबशी पूर्ण झाली... तोवर दारावर थपथप ऐकू आली... दरवाजा उघडला... पोस्टमन होते.. त्यांनी एक लखोटा माझ्या हातात दिला आणि ते गेले... मी तो लखोटा तसाच ठेवला बाजूला आणि पुन्हा माझं एकसुरी विनण सुरु.. थोड्या वेळानी गाडीच जोर जोरात हॉर्न वजला.. बाळाच्या स्कूल बसचाच हॉर्न असणार... हो तोच होता त्याला घेऊन मी घरात आले... मग काय दोरा लडीला गुंडाळून पिशवी परत टाकली कोपर्यात... आ...

बये तू नसतीस तर, अखंड सृष्टी थिजली असती, एकाच जागी. न मागे, न पुढे, एकाच बिंदूशी…. तुझ्या फाकलेल्या मांड्यातूनच प्रसवली सृष्टीची गती. तुझ्याशिवाय, सुर भासले असते बेसूर आणि रंग बेरंग. कातळ उजाड आणि भाव बंदिस्त गजा आड तुझ्या फाकलेल्या मांड्यातूनच प्रसवला सृजनाचा मोहक प्रदेश. तुझ्याशिवाय कोरी संस्कृतीची पाटी, सुनीसुनी मातीची ओटी. तुझ्याशिवाय, नसता फुलला कर्तृत्वाचा मळा, काळ्या कोकिळेचा  मखमली गळा, कोरड्या पाषाणाला वेदनेचा उमाळा. आदिम कालापासून तुझ्याच मांड्यातून प्रसवतोय, चैतन्याचा वारा चिरंतन जैवधारा. तुझ्याशिवाय, वांझोटी समतेची क्रांती, थिजल्या डोळ्यांना, सपनांची भ्रांती. काळोखाचा गळा चिरून, भेदाची विषमुळी उपटून, घडण्या माणुसकीची उत्क्रांती, हे महायोनी, तू  फाकव मांड्या   अन, घाल कळ उगवू दे क्रांतीसुर्य, प्रज्ञेचा उजेड वाटण्या…..! © मेघश्री श्रेष्ठी-नाईक. रत्नागिरी.