मेघसृजन

“कुठलं काय वृत्तीच नालायक बाईची. जातीवंताची आस्ती तर कसं पण दिवस काढलं असतं.” “नशीब बाई एकेकाच, तिला तर काय लेकरं नको झाली आसतीली? एवढी देखणी पोरं! नवसानं पन हुईनाती एकेकाला आणि या भाड्याचं नशीब बघ की.” “लेकराकडनी बगुन तर एकादीन दिस काडलं आस्त.” “तिला आठवण येत नसल व्हय गं! माझी कशी आसतीली?, काय खात आसतीली?, कोण बगत आसल!” “येवडा ईचार हाय आन् मग आसं करतं व्हय माणुस? चैनी कराय सोकावल्याली, तिला काय पडलय मागच्यांच?” “तस न्हवं, मला आपलं वाटत गं, कुट आसल तितनं यावं आपली पोरबाळं हायती म्हणुन. त्या तर भाड्यांच नशीब उघडल.” “आन परत आली तर तसलीला घ्यायची व्हय घरात? कुटं हाय-नाय पत्या नाय, कुणा बरुबर त्वॉंड काळ केलं माहित  नाय, तसलीला कोन घिल परत!” “आणि परत आली तर त्यो काय र्हायचाय का सरळा तिच्या बरबर, मागं तस पुढं व्हायचं.” “पन कुट गेली आसल ती?” “ती गेल्ती आधी आईकड. मग तिथं पन शेजारीपाजारी इचाराय लागल्यावर आईन लांब घालवली कुट आन् कामबी मिळवुन दिलं.” “मग कुट व्हती तितं तर सरळ र्हायाच नाय का!” “तस आस्तय व्हय कुटं. एकटी बाय म्हणजे इस्तु न्हवका. कोन जगु देतय बाई! खर्याची...

         गणपती आल्यात.  जरा शेणकाला घ्यावा घरातनं ,  म्हणून सुमी श्यान आणाय गेली. वाटंत तिला खाड्यांची म्हातारी भेटली.  तिन इचारलं ,  “कुटं चाललीस गं सुमे?”  हिनं सांगितलं, “शेडतनं म्हशीचं श्यान घिवून येतू .” “आगं ,  मग आज कशाला आणतीस श्यान ?  गवरी तीन दिसानं येत्यात, उद्याच्याला काड सारवून.” म्हातारीनं सल्ला दिला. “आसं म्हणतायसा काय आत्ती ?  बरं . मग उद्याच नेतु.” ,  असं म्हणून सुमी मागं फिरली.  घरात आल्यावर थोरल्या जावंनं इचारलं, “का गं रिकामीच आलीस ?” “आवं बाईसाब,  ती खाड्याची म्हातारी म्हणाली, आज नगं  काला वडुस, तीन  दिसानं गवरी येत्यात. म्हणून आलु तसीच माघारी.”  “बरं झालं . राहुदि की मग. उद्या कराय यिल सारवाण.”           सुमीच्या नवऱ्याला सतत दुखणं मागं लागल्यालं.  तिची पोरं रिकामटेकडी. काम नाही !   दोघां नवरा बायकोनं कामावर जावं ,  तवा चुल पेटती सुमीच्या घरात  !          खरं तर ...